Cmentarz: Monti vs egze, Sędzia: Pshemo

Tak prosto bym do tego nie podchodził, bo to właśnie droga do zrobienia sobie metowego "kuku" xD

Ale jest w tym trochę prawdy, że zakrywa wrażeniami artystycznymi mniejszy konkret/power/dominację.

Ok, utwierdzam się w przekonaniu że ten rodzaj rozgrywki nie jest czymś co będę śledził. Jakoś mnie to nie porywa.

A w mafii jest Egze oczywiście.

Samą erystyką wiadomo było przed meczem, że Monciarz go zajedzie niezależnie od strony. Kwestia jak egze wybrnie. Moim zdaniem w sposób niewinny

ostatnie spostrzeżenia?

nie no, totalnie to słowo klucz, ale powiedzmy jestem trochę zmęczonym człowiekiem ostatnio, więc to też siłą rzeczy wpływa na nową metę

bo to dwie oddzielne kwestie imo

można se zalożyć, że się wygrywa konsekwencją i po 1:0 i zabezpieczeniu z tyłu

a można też założyć, że publiczność by wolała 4:3, joga bonito i parę dziurek 

pierwsze jest potrzebne, ale drugie jest nie mniej ważne dla oceny całokształtu, nie tylko wyniku

problem polega na tym, że nie zawsze jest dobra pora na drugie, a szczególnie drugiego raczej nie można wymusić, takie rzeczy są raczej naturalnie wypływające

dlatego też np. dla mnie męczące jest granie u mnie na mecie, no bo szczerze mówiąc, uważam, że to tworzy oczekiwania, a będąc z natury raczej buntowniczy zazwyczaj jak pojawiają się oczekiwania to po złości robię w drugą stronę

no i kolejna rzecz o której myślałem - obraz osoby

powiedzmy, że każdy jakiś tu ma, niekoniecznie trafny, ale w jakimś obszarze na pewno jednak prawdziwy, mimo, że oparty na dość ograniczonych danych

co więc leży w ogóle w korzyści gracza? rozszerzenie tego obrazu swojej osoby na tyle, żeby nie można było do niego dopasować tylko konkretnego zestawu cech i reakcji, ale jednak jak najszerzej

to jest na korzyść i w mieście, i w mafii, bo pozwala na większą dajmy na to amplitudę wahania dyspozycji dnia/tygodnia/miesiąca

winszuję Pshemowi trafienia mnie w poprzedniej rozgrywce i trzymania się tego, ale uważam, że oparte to było na złym estymatorze, bo literalnie jak pisałem te rzeczy anturowe, to te emocje we mnie były

więc to chyba w ogóle taki moment mafiowy, żeby wyjść z tej swojej szaty, obkręcić się pięćdziesiąt razy wokół osi i zapozować w różnych momentach, żeby potem można było robić trochę więcej

nie, myślę, że losy się ważyły do osiemdziesiątej minuty spotkania, ale powiedzmy gdybym przelicytował, to byłaby nauczka dla mnie i moja wina, może też właśnie zbytniego zadufania? więc to też niekoniecznie można brać za pewnik, że taki styl gdzieś daleko zaprowadzi zwyczajowo, ale jako jeden z elementów, czy coś co pojawia się sporadycznie?

Też czułem niespójność w postawie Montiego, ale uznałem to za mniej istotny czynnik.