Ogólny

to chyba Monti tak w ogóle

Soplica = Sidor?

nom jak widzę wstawkę "heh, napisze coś, ale po meczu", to Wykrywacz Sidora robi BIIIIIIIIP

Mam wrażenie, że ta gra ma trochę oldskulowy sznyt. W sensie taka bez fajerwerków jest, przez co kojarzy mi się ze starymi czasami, gdzie ludzie byli spokojniejsi, mniej pisali. Nie, żeby 20 stron w dzień to było mało w 14 osób, ale coś w tej edycji jest takiego sielankowego. Żadnego większego konfliktu, prawie żadnego metowania. Osoba, która ma spore szanse zostać zlinczowana też dosyć spokojnie reaguje. Specyficznie, nie mówię, że źle. A kreacyjnie bardzo fajna edycja. Jestem sporym fanem kilku kreacji.

Bo wiadomo, w każdym ciekawszym sporcie można natrafić na piękne historie, ale w mafii ludzie autentycznie rozmawiają, spędzają ten czas razem, rozwiązują śledztwo, kłócą się, dyskutują, umierają. Mają swoje cele.

ja porównuję do książek, ale coś w tym jest mocno

tak, edycja mi przypomina zapoznawcze trochę

Czym dłużej o tym myślę tym bardziej mi się zaczyna wydawać, że mafia jest grą mocno niedocenianą przez społeczeństwo.

Uważam, że zdecydowanie się przydają. Przede wszystkim każda gra, w której się rozwijasz, a nie bezmyślnie spamujesz grę za grą, sprawia, że jesteś coraz mniej naiwny poznawczo. To znaczy, nawet nie chodzi tylko o gry, ale każde poważne przedsięwzięcie gdzie musisz się rozwijać i uważać na decyzje, które podejmujesz, sprawia, że zaczynasz chłonąć generalnie coraz lepszą zdolność rozróżniania prawdy od fałszu i w ogóle myślenia i oceniania rzeczy. Mafia ma natomiast ten dodatkowy plus, że jak na grę bardzo pokrywa się z czynnościami, które wykonujemy w codziennym życiu.

Więc ogólnie imo tak. Każde poważne przedsięwzięcie może cię wiele nauczyć, ale mafia oprócz tego jeszcze dorzuca specyficzne społeczne skille takie jak dyskutowanie, negocjacje, czytanie emocji. Natomiast czy mafia cię nauczy więcej niż na przykład rozwijanie jakiegoś projektu w gronie znajomych? Raczej nie, ale jak na grę uważam, że jest bardzo rozwojowa.

też miałem kminy, że prędzej bym - dla przykładu - jakiś biznes potężny otwierał z chujowym mafiakiem niż z topperem

taki lowrider, to jakby chciał (to ważne, nie mówię, że to źli ludzie z charakteru), to by mnie wydymał, że bym się nie zorientował, albo Kacperek

a taki Lewkoń, Squbi czy Volv, naturalnie słabsi mafiozi, mniej potrafią kłamać i im bym ufał

niech Volv to wszystko rozwinie w magisterce i doktoracie

Czy mafia uczy wykrywania kłamstwa albo kłamania to nie wiem. Ale moje obserwacje mówią, że makiawelizm jako cecha psychologiczna koreluje z byciem mocnym mafiakiem. I mnie bardzo w ogóle intryguje, jak ludzie się różnią stylem mafiowania. Lowrider to dla mnie ewenement.

Bo tak na intuicję to ja bym powiedział, że jest dla mnie oczywiste, że taki Njay i Volv np. mają niski makiawelizm i przez to jako mafiozi odnoszą sukcesy, ale widać, że przychodzi im to mniej naturalnie niż np. mi czy Anturze.

Nie dziwi mnie też, że Monti ma nawet wyższy makiawelizm niż ja (robiliśmy jakiś test i chyba nam obu wyszedł bardzo wysoki wynik, ale jemu trochę wyższy).

I ja tak na intuicję bym powiedział, że im bardziej masz poukładany proces myślowy tym ciężej być ci dobrym mafiakiem, dlatego na pierwszy rzut oka sobie stwierdziłem, że Czueku do bycia mafiozą ma talent. Na oko też widać, że taki Funfel ma talent do bycia mafiozą. Oni mogą po prostu bardzo szybko napisać cokolwiek bez poczucia, że piszą coś nie tak.

I dla mnie całe granie jako mafiozo sprowadza się do takiego bardzo fundamentalnego rozdarcia pomiędzy byciem świadomym co się dzieje dookoła ciebie i planowania co robisz. A poleganiu zupełnie na instynkcie i graniu wręcz bezmyślnie.

Pamiętam jeszcze swoje gry za dzieciaka na g2g, to mój sekret trochę polegał na tym, żeby się podekscytować tak mocno, jak tylko zdołam. Starałem się sfabrykować jakąś wersję rzeczywistości albo zagranie, które będzie dla mnie tak ekscytujące, żeby trochę zwariować i mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości, bo w ten sposób bardziej wyglądałem jak niewinny i potrafiłem mocno argumentować za jakimiś absurdami i to myliło ludzi. I bardzo często jako mafiak miałem takie momenty, że w sumie nie wiedziałem co ja robie ani po co to robię, ale celem było bardziej, żeby cokolwiek robię robić mocno. Podobne motywy dostrzegam w grze Chochoła.

Jak np. robiłem excela jako Karetka, to w sumie nie do końca wiedziałem, po co ja to robię. Instynkt i ekscytacja mi kazały.

Jak np. boksujesz, to nie możesz za dużo myśleć, bo się pogubisz. Myśli sprawią, że będziesz wolniejszy i mniej skordynowany. To samo przy tańcu, nie możesz być self consciouss.

Ale z drugiej strony, jak w ogóle nie będziesz self consciouss, to zaczniesz robić głupie rzeczy i też masz spore szanse przez to przegrać. Czyli sztuka polega na tym, żeby sobie wyłączyć mózg i gadać, na co ci przyjdzie ochota i co ci instynkt powie, ale zarazem, żeby pozostać w sam raz na tyle świadomym, żeby jednak podejmować sensowne decyzje.

No i tu Lowrider jest dla mnie ewenementem, bo on ma tę zdolność bycia potężnym mafiakiem, a zarazem w ogóle mu to nie zaburza takiego strategicznego osądu i racjonalnego postrzegania swojej własnej gry. Gdzie dla mnie to jest dylemat, im bardziej racjonalnie postrzegam swoją grę, tym ciężej mi mocno grać jako mafiak, im mocniej gram jako mafiak, tym bardziej tracę kontakt z rzeczywistością i rośnie szansa, że zrobię coś głupiego. A tak w ogóle to trochę mam poczucie, że straciłem zdolność tego tracenia kontaktu z rzeczywistością i mi bardzo ciężko przez to ostatnimi czasy grać jako mafiak.

Tak jakby ktoś mi zabrał autopilota, który w sumie wygrywał gry za mnie.

Zresztą sam fakt, że ja, zanim zacząłem tutaj grać na podstawie doświadczeń z g2g, nie miałem nawet w głowie takiego pojęcia, że jako mafiozo musisz być rozsądny. Dla mnie to było oczywiste, że sekret grania mocno jak mafiak to utrata kontroli nad sobą. No i taka utrata kontroli nad sobą działała do czasu.